De invasie der Hollanders

Zondag 24 juli reden wij nietsvermoedend het mooie Vancouver in, richting Stanley park. Na een parkeerplek te hebben bemachtigd begaven wij ons richting de fietsen-verhuurzaak. Een paar fietsen aangemeten, Jorrit op de tag-along en allemaal met een aller charmantste helm (want ja.. it's the law) reden wij Stanley Park in. En daar viel het ons voor het eerst op: het stikt hier van de Hollanders. Op de fiets, in de speeltuin, in het zwembad, aan de ijsco-kraam, er wordt overal ineens Nederlands gesproken! We dachten nog dat het mee zou vallen, maar kwamen er in de dagen erna achter dat heel welgesteld Nederland West-Canada de beste plek vindt om op vakantie te gaan in de zomer. Wij begrijpen dit helemaal, want het is een super plek. José verdenkt ons ervan de voorgangers te zijn voor een grootse migratie, 'checking the sights', voordat we met z'n allen de stap nemen. Dit hebben we al eens eerder in grote getalen gedaan (jaaaaaren geleden), dus wie weet wat de toekomst brengt! Wij raden het iedereen aan, want er is voldoende moois te beleven in West-Canada!
Daarnaast zijn de culturele verschillen met het buurland Amerika enorm. Canada is pas 149 jaar jong en bestaat voornamelijk uit immigranten, uit alle hoeken van de wereld. En ondanks dat er is in het verleden erg slecht is omgegaan met de 'first nation' (de Indianen) is er nu een hoog gehalte van respect voor iedereen. En na de soms toch wat gespannen sfeer in Amerika (die alleen maar erger wordt op het moment) is dat een verademing. Er is racisme, maar slechts een fractie van het racisme in heel veel andere Westerse landen. Waarom dat is las ik in een boek over de Canadese cultuur (met dank aan Robbert). Canada vraagt immigranten niet hun eigen cultuur achter te laten en zich te voegen naar de Canadese cultuur; zij respecteren ieders eigen cultuur binnen Canada en moedigen verschillende culturen aan om in eigen vorm naast elkaar te wonen. En zo is er begrip, is iedereen nieuwsgierig naar ieders culturele achtergrond en voelt (bijna) iedereen zich gerespecteerd. En dus is de sfeer anders, voelt het veiliger en daar waar ik me nooit in Amerika zou willen vestigen (want serieus.. in Texas mag je nu zelfs in de klas je wapen op zak houden), zou ik me in Canada prima thuis voelen. Maar we komen gewoon terug naar Nederland hoor.. ;)

Maar terug naar de Nederlandse invasie: wij begonnen dus met een fietstocht door Stanley park en toen deze door bleek te lopen in fietsroutes door downtown Vancouver hebben we dat er ook maar bijgenomen. En nu is 20km fietsen niet zo bijzonder, maar aangezien we in de afgelopen 7 maanden slechts 2x een fiets hebben aangeraakt hadden we er toch nog wat plezier van de dag erna. We verbleven in de aanliggende stad Richmond, waar een vriendin van José woont. Zij en haar man hebben een heuse moestuin en trampoline in de achtertuin, dus Jorrit melde zich meteen aan als vrijwilliger en heeft aardig wat uien, erwten en wortels gepland. Water sproeien met een supersoaker bleek erg lastig, dus maar met de gewone tuinslang. Dag 2 in Vancouver besteedden we in Grandville Island, wat niet veel meer bleek dan een hoop winkeltjes en een speeltuin/splash pad die ooit de grootste in N-Amerika was (maar dat was al een tijdje terug geloof ik).

De volgende dag namen we al vroeg de ferry naar Vancouver Island, namelijk naar Nanaimo. Op zoek naar walvissen onderweg denken we in de verte wat te hebben gezien, maar het kan net zo goed een golf tegen een rots zijn geweest, niks benoemenswaardig dus. Vanuit Nanaimo reden we naar Coombs, een gehucht wat bekend staat om een winkeltje met geiten op het dak. Wat ooit begon met een winkeltje met geiten is nu een flinke toeristenbestemming geworden met bijbehorende shops en marktje. Wij vonden de 2e hands boekenwinkel het interessantste, en de kinderen de beelden om op te klimmen. Vanuit daar reden we door richting Campbell River, maar stopten eerst nog bij Miracle beach. Het was laag tij en overal liepen kleine krabbetjes en andere diertjes. Wij zaten op een zandbank, dus onze handdoeken waren binnen no time zeiknat. Maar het strand was zeker de moeite waard, waar we zelfs een zeester en een kwal hebben gespot en helemaal door konden lopen naar de volgende zandbank, zo'n 25 meter door enkeldiep water. Deze bestemming blijkt ook in de Nederlandse reisgidsen te staan, want wederom hoorden we overal, in verschillende dialecten, ons eigen taaltje. Dat is wel onhandig als je dochter hard roept dat ze moet plassen en je eigenlijk hard wilt terugroepen: 'dan ga maar in het water zitten'.

De volgende dag zijn we doorgereden naar Elk Provincial Park om daar een keine hike te doen tussen enorme bomen, inclusief mooie waterval. We kregen de tip over een nabijgelegen strandje en daar hebben we dan ook de middag doorgebracht tussen, warempel, Canadezen! Je zou bijna vergeten dat die er ook nog waren!

Die avond zijn we vast naar Port Alberni gereden, zodat de tocht de dag erna niet te lang zou zijn. En zo waren we de dag erna al op tijd aan de westkust van Vancouver Island, waar we eerst de rainforest trail hebben gelopen. Een geweldige wandeling over wankele paden, waar we uiteindelijk een 'zoek de naaktslak'-wedstrijd hebben gehouden. Team Jose/Jorrit stond lang aan kop, vooral door dubbel tellende groen/gele naaktslakken te vinden, maar nadat team Michel/Fenna er 2 in eens zagen was de stand gelijk. En zo had uiteindelijk iedereen een snoepje verdiend. Die avond hadden we een camping in Ucluelet, waar we ook nog even de nabijgelegen speeltuin bezochten. Daar stonden net 2 herten te eten, die duidelijk niet onder de indruk waren van ons gezelschap en rustig het bos weer inwandelden.

Vrijdags gingen we een dagje naar Tofino, een klein surfersdorpje. De kinderen hadden al snel de speeltuin ontdekt en toevallig kwamen daar dezelfde twee (Nederlandse) meisjes spelen als in Stanley Park. 'Jorrit!!!!', riep er 1 (volgens haar vader vond ze Jorrit 'zo grappig!'), Jorrit wist niet meer hoe zij heetten, maar spelen, dat wilde hij wel. Fenna ook, zo graag zelfs dat ze wederom vergat te plassen, totdat ze bovenop het klimrek zat en ze het dus zo, tussen de spijlen door, naar beneden liet kletteren. Toch handig zo'n camper, heb je in ieder geval je eigen wasruimte en reserve kleding bij de hand! Het dorpje zelf was verder niet heel indrukwekkend, dus besloten we naar de foodtruck 'Tacofino' te rijden, op aanraden van een vriendin van José. De rij maakte duidelijk dat het wel de moeite waard zou zijn en gelukkig wisten we toen niet dat het 5 kwartier zou duren voordat we eindelijk aan onze taco's en burrito's konden beginnen. Maar smaken deden ze, dus was het wachten snel vergeten.
Vervolgens reden we door naar Long Beach waar de kinderen mooie zandkastelen bouwden met aangespoeld zee-materiaal. Heerlijk relaxt dus, dit strandgebied!

Onze laatste bestemming op het eiland zou Victoria zijn, maar onderweg maakten we nog een tussenstop bij de ouders van de beste vriendin van José, waar we konden overnachten. Ank en Ranjit bleken hun kleine helpers/projectmanagers moeilijk te kunnen missen en waren ook afgereisd naar Mill Bay, waardoor we die avond heerlijk uit eten gingen bij een restaurantje aan de kust, met een prachtig uitzicht. De volgende dag reden we richting Victoria, waar we wederom een plek hadden om te parkeren, bij een andere vriendin van José op de oprit. Toch handig al die contacten! Na de universiteitscampus te hebben bezocht waar José heeft gestudeerd en gewoond belandden we downtown waar net een muziekavond op het programma stond. Een orkest gaf een optreden, en iedereen zat heerlijk op een kleedje in het park. Totdat de vogeltjesdans opkwam; iedereen stond op en ging met de voetjes van de vloer!

De dag erna zijn we wederom downtown gelopen en hebben we een flamingo-optreden bezocht. Jorrit is altijd erg onder de indruk van verschillende dansen en dus zat hij ook nu op het puntje van zijn stoel. Na nog een speeltuin uitgeprobeerd te hebben hielden we het voor gezien en hebben we gerelaxt in en om het huis waar we geparkeerd stonden. De dag erna vertrok de ferry richting het vaste land weer en vanuit daar was het tijd voor de grens naar Amerika! We werden flink ondervraagd over onze plannen, maar na 1,5 vragen beantwoorden en wachten mochten we dan toch doorrijden ('because you kind of have to make that flight.. right??'). Na wat shoppen kwamen we uiteindelijk bij onze camping aan, inclusief zwembad, maar dat was al om 19h dichtgegaan. De volgende ochtend alsnog een plons dus en daarna de camper ook van een wasbeurt voorzien. De volgende camping die we geboekt hadden was aan een meer en deze beviel nog veel beter: een soort E3 strandje in het klein, ideaal voor ons! Voor komende week heb ik ook nog 3 nachten geboekt, zodat we in stijl ons camper-avontuur af kunnen sluiten.

Gisteren hebben we 2 dealers bezocht om te kijken wat zij bieden voor onze bolide. Het gaat een wat minder goede verkoop worden dan we hadden gehoopt, maar al wat we er voor terugkrijgen is meegenomen, dus we hopen er nog een paar duizend extra bij te kunnen praten morgen. Gisterenavond was het tijd voor het laatste avondje Walmart, met een dikke BEDANKT!! voor alle nachten die we daar hebben mogen doorbrengen. Vandaag slapen we bij een 93 jarige boondocker, die zelf een weekendje weg is. En zo bleken we vandaag vlak bij een Pokemon Go spot te zitten. Nogal een belangrijke geloof ik, want de pier die we bezochten was druk, en bijna iedereen staarde naar zijn scherm! Vanuit de pier gingen we het strandje op, wederom krabben zoeken. Even niet opletten en toen bleek het hoogtij in aantocht. Ons strandje was in korte tijd een eiland geworden! Kinderwagen in de lucht en kinderen aan de hand en zo belandden we toch weer aan wal. Het is prachtig weer en er is overal water, dus dat past goed bij elkaar zo de laatste dagen. Hopelijk gaat de verkoop soepel en genieten we de laatste daagjes vanuit een hotel. Het aftellen is begonnen... nog 10.....