Op het goddelijke pad door Utah

Op onze route wisselen we natuur af met cultuur. Parken met steden en wandelingen met (kindvriendelijke) musea. Soms lees ik veel van tevoren, soms niet en laten we ons wat meer verrassen. Nu had ik me al laten vertellen dat er een grote mormoonse gemeenschap in Utah woont, maar van tevoren had ik niet kunnen bedenken dat we er zo in ondergedompeld zouden raken.

​We begonnen onze trip door Utah in Zion. Per toeval waren Ranjit en Ank daar ook (mijn oom en tante voor de niet-familie-volgers) en dus besloten we weer een paar dagen samen op te trekken. Waren we juist Vegas ontvlucht voor de hitte, hier was het ook gewoon 39 graden! We besloten om deze vrijdag daarom te besteden aan het rijden naar Zion, het bezoeken van het visitor center en daarna relaxen in een speeltuin met splash pad, zodat we allemaal wat verkoeling konden vinden. Zo gezegd zo gedaan en na heel wat gespeel in het water van de splash pad sloten we de dag af met een ijsje bij de mc Donalds, waar we Ank en Ranjit ook ontmoetten. Die nacht heerlijk rustig bij Walmart doorgebracht en de volgende ochtend wederom richting Zion gereden om het park te gaan ontdekken. Na een mooie wandeling aan het einde van de canyon en het bezoeken van Weeping Rock waren we redelijk oververhit en ondanks dat er nog veel meer te zien was besloten we toch de verkoeling weer op te zoeken.

De dag erna was het tijd om Bryce Canyon NP te bezoeken; het volgende staaltje indrukwekkende natuur. Nadat de camping bij Zion overvol bleek de dag ervoor was ik er van overtuigd dat we bij Bryce ook achter het net zouden vissen en dus boekten we een nachtje bij een nieuwe camping die we onderweg bij toeval tegenkwamen. In eerste instantie dachten we dat we wel meer dan een goede middag nodig zouden hebben om het park goed te zien, maar aan het eind van de dag hadden we allen het gevoel genoeg te hebben gezien en ervaren en gingen we met een voldaan gevoel naar onze camping. Deze lag halverwege de route naar Cedar city, wat mooi uitkwam want hierdoor was het de dag erna nog maar een uurtje rijden voordat we aankwamen op deze volgende bestemming. Met niks op de planning hebben we lekker gezwommen, gespeeld in de speeltuin en de dag afgesloten bij een lokale pizzeria. Heerlijk zo'n rustig dagje na 2 volle dagen!

Ank en Ranjit vertrokken de volgende ochtend weer en wij hebben de dag doorgebracht in het lokale (binnen) zwembad. Beetje een kleine versie van de Tongelreep (geen turbo tol dus), en met net wat andere regels dan in NL. Zo moest Fenna persé een zwemluier aan omdat ze onder de 4 is (state law..). Ik heb maar niet gezegd dat het Jorrit is die in het zwembad plast, niet Fenna, voor je het weet lopen beide kinders in een dubbele zwembroek! Vervolgens mochten ze best hun bandjes aan, maar dan met zwemvest. Of ze hoefden niks aan, als je in de buurt bleef. Bijzonder om te zien dat een ouder met 3 kinderen onder de 5 zonder enkele vorm van bescherming niet aangesproken wordt, maar wij met onze 'floaties' gevraagd worden om nog wat extra aan te trekken. Maar ja, het zal de state law wel zijn (oftewel; doe je niks aan!). Maar het zwemmen was heerlijk en Fenna heeft een nieuwe roze 'zwembroek', dus haar interesseert het weinig dat het eigenlijk een luier is.

Vanuit Cedar City wilden we naar Salt Lake City, maar dit was net te ver rijden en dus lastten we een extra nachtje in waardoor we niet de hele dag hoefden te rijden. Zo belanden we de dag erop in Lehi, waar we in iemands voortuin mochten parkeren. In de middag zijn we eerst nog langs een te gek museum in Provo gereden, het Life Science Museum op het universiteitsterrein. Er was een enorme tentoonstelling met opgezette dieren; niet alleen Noord Amerikaanse dieren, maar ook Afrikaanse, zoals 2 giraffen, een joekel van een olifant en scène's waarbij leeuwen herten aanvielen. Heel indrukwekkend hoe ze het opgezet hebben, vooral omdat er geen entree gevraagd werd! Die avond in Lehi verbleven we bij Carol, in de voortuin van haar boerderijtje. Ze heeft een hele hoop dieren waaronder kippen (en dus konden we eieren rapen), honden en katten en een hoop paarden. Toevallig kwamen haar zus en nichtje rijden en dus konden we een beetje meehelpen en mochten de kinderen ook een rondje rijden. Iedere keer als we boondocken (gratis overnachten) bij iemand thuis belanden we in bijzondere situaties met bijzonder leuke mensen! De volgende ochtend kregen we bij het afscheid een tijdschrift van haar kerk in onze handen gedrukt en kwamen we zo voor het eerst in aanraking met zeer gelovig Utah.

En dat was het topje van de ijsberg, want vervolgens vertrokken we naar Salt Lake City (SLC). Deze stad is ontstaan doordat de mormoonse gemeenschap weggejaagd werd uit het oosten en zo in deze vallei aankwam. Hun leider Joseph Smith zei, kijkend over de vallei, 'This is the place' en wees de plek aan waar zij hun nieuwe tempel zouden bouwen. En zo geschiedde het en dus staat er in SLC een tempel waar de gemiddelde katholieke kerk een puntje aan kan zuigen. Het is een behoorlijk complex met omliggende gebouwen en overal lopen zusters rond uit alle hoeken van de wereld die tijdelijk (zo'n 18 maanden) naar SLC komen om te leren over hun geloof, zodat ze daarna als missionaris terug kunnen naar huis. Ik heb een tijdje staan praten met een zuster uit Tahiti die me de grondbeginselen van het geloof uit probeerde te leggen. En toen raakte ik toch een beetje lost in translation, want met mijn gebrekkige kennis over het mormoonse geloof en haar dikke accent voelde ik me na ons gesprek weinig wijzer. Gelukkig kwam dat die avond helemaal goed.

We verbleven namelijk in Layton, een half uur verder op, bij een ander gezin wat ik via Boondockers had leren kennen. En dat bleek een typisch mormoons gezin uit deze streek, wat me die avond het verhaal van Joseph Smiths komst naar SLC heeft verteld. Ik heb zelfs het boek van de mormonen van hen gekregen, dus voldoende naslagwerk als ik er even niet meer uitkom ;). 2 van hun kinderen zijn ook missionaris (de andere 2 nog te jong) en zijn momenteel elders in het land aan het werk.

Het leuke was dat moeders familie van Nederlandse afkomst is: haar opa is in Amerika geboren uit Nederlandse ouders. Haar ouders kwamen ook op bezoek en samen hebben we hun zeer goed uitgezochte stamboom bekeken. Bijzonder hoe goed zaken bewaard zijn gebleven nadat hun voorouders de grote vaart over de oceaan maakten!

Gisteren zijn we, op hun aanraden, naar 'This is the place - heritage museum' gegaan. Een historisch dorp over de pioniers, hun tocht over 'the plains', de pony-express en de wijze waarop ze hun bestaan hier vormgegeven hebben. Het was super ingericht met leuke activiteiten voor de kinderen zoals een indianen show, goud zoeken (en gevonden ja!), spelletjes uit die tijd en pony rijden. We hebben er dus een heerlijke dag gehad! Bijzonder om ook de mensen te bekijken die uit deze regio komen; veel mensen zijn met het hele gezin vrijwilliger en dus lopen alle leden van het gezin in de kledij van toen rond, van kleuters tot tieners met hun ouders. Daarnaast zijn de gezinnen groot! Moeders met 4 of 5 kinderen, de volgende al op komst, waren geen uitzondering. En dan vinden wij 2 kinderen soms druk.. 
Die avond hadden we een BBQ gepland met de familie, al was het niet hetgeen wat wij een BBQ noemen. Ivm mijn vegetarische bestaan besloten ze het zekere voor het onzekere te nemen en dus was er geen vlees, en de BBQ was uit! Niet minder gezellig overigens en het was dan ook jammer om vanmorgen afscheid te nemen van dit leuke gezin. Sommige overtuigingen zijn wellicht niet de onze, maar de warmte in de gemeenschap en openheid waarmee wij (en anderen) ontvangen worden is mooi om mee te maken!

We hebben het vrome Utah achter ons gelaten en zijn in Rexburg, Idaho (volgens mij niet minder vroom, maar toch) om morgen weer een rondje door 2 parken te beginnen; Grand Teton en Yellowstone. Over de laatste hebben we al veel mooie verhalen gehoord, dus we zijn benieuwd! Tot de volgende keer, vanuit Montana.